پـــــــــــــــــــــــــــــــدر : 
شانه‏هایت، ستون محکمی است پناهگاه امن خانه را. 
دست در دستانم که می‏گذاری، خون گرم آرامش، در کوچه رگ‏هایم می‏دود. 
در برابر توفان‏های بی‏رحم زندگی می‏ایستی؛ آن‏چنان‏که گویی هر روز از گفت‏وگوی کوهستان‏ها باز می‏آیی. 
لبخند پدرانه‏ات، تارهای اندوه را از هم می‏دراند. 
تویی که صبوری‏ات، دل‏های ناامید را سپیده‏دم امیدواری است. مرامنامه دریا را روح وسیعت به تحریر می‏آید؛ آن هنگام که ابرهای دلتنگی، پنجره‏های خانه را باران می‏پاشند. 
آسمان همواره بوسه بر پیشانی بلندت را آرزومند است