مادر قدیم و جدید

این شعر را برای مادرهای قدیم سروده بودند.

شبها بر گاهواره من
بیدار نشست و خفتن آموخت

دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه راه رفتن آموخت 

یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت 

لبخند نهاد بر لب من
بر غنچه گل شکفتن آموخت

پس هستی من ز هستی اوست
تا هستم و هست دارمش دوست 


اما شعری که برای مادران جدید می‌توان سرود این گونه است:

گویند مرا چو زاد مادر
روی کاناپه لمیدن آموخت 

شبها بر تلویزیون تا صبح
بنشست و سریال دیدن آموخت

بر چهره سبوس و ماست مالید
تا شیوه خوشگلیدن آموخت 

هر ماه برفت نزد جراح
آیین چروک چیدن آموخت 

دستم بگرفت و برد بازار 
همواره طلا خریدن آموخت 

با قوم خودش همیشه پیوند
از قوم شوهر بریدن آموخت

آسوده نشست و با پیامک
جکهای خفن چتیدن آموخت

چون سوخت غذای ما شب و روز
از پیک مدد رسیدن آموخت

پای تلفن دو ساعت و نیم
گل گفتن و گل شنیدن آموخت

بابام چو آمد از سر کار
بیماری و قد خمیدن آموخت